Recensie van het boek ‘Durven kijken’ door Maaike Bloemsma
Blog door: Loes Vork‘Durven kijken’ door Maaike Bloemsma is misschien een klein boek als je kijkt naar de omvang (96 pagina’s) en de doelgroep. Maar het is absoluut een belangrijk boek, waarin de auteur op een volkomen eigen manier verslag doet van veerkrachtig verder gaan na vroeg seksueel misbruik. Het is een boek dat misbruikslachtoffers laat weten dat er perspectief is: 'Je kunt werkelijk leven'.
‘Durven kijken’ is in eigen beheer uitgebracht. Je kunt zien dat de auteur professionals heeft ingeschakeld om het boek te maken. Het is een luxe uitgave met harde kaft, professioneel vorm gegeven en netjes geredigeerd. Ik vermoed dat alleen de flaptekst niet aan de redacteur is voorgelegd, gezien de d/t fouten. In het voorwoord ‘Ik ook’ laat Bloemsma weten dat ze dyslectisch is, dat schrijven voor haar ‘een dingetje’ is en dat ze ervoor heeft gekozen om spreektaal te gebruiken. Ze brengt dat laatste bijna als een tekortkoming, maar het is een pluspunt. Iedereen is gebaat bij duidelijke, begrijpelijke taal. Zeker als het over belangrijke en gevoelige onderwerpen gaat.
En haar woorden zijn raak. Zoals op pagina 7 ‘Er is geen vluchten van iets dat in mezelf zit’.
De meeste boeken over dit onderwerp beginnen met een beschrijving van het misbruik dat in de kindertijd plaatsvond. Maar Bloemsma begint op een ander moment. Zij ervaarde namelijk in haar volwassen leven allerlei symptomen die ze niet kon plaatsen. Ze was zich niet bewust van het misbruik. Pas toen ze een jaarprogramma Verlieskunde ging volgen over Verborgen Verlies, begonnen de kwartjes te vallen.
Vaak afwezig zijn, niet weten wat je zelf wil, gaten in je herinnering hebben, goed zijn in het scannen van en je voegen naar anderen, bevriezen bij een stemverheffing of ruzie, je goed kunnen verstoppen, alles alleen doen, een laag zelfbeeld hebben, aardige mensen wantrouwen, aanvallen van angst en paniek ervaren, je thuis niet veilig voelen, voedsel niet door kunnen slikken… Bloemsma dacht dat ze gewoon zo was. Dat deze eigenschappen een deel van haar persoonlijkheid waren. In therapie vertelde ze de therapeut wat diegene wilde horen, om er maar vanaf te zijn. Maar haar klachten bleken de gevolgen van een trauma. Seksueel misbruik vanaf 1,5 tot 4 jaar oud.
Haar ervaringen zijn niet te bevatten. Je zou het kleine kind willen oppakken en redden. Het kind met afstandelijke ouders, dat simpelweg aandacht en liefde nodig had.
Bloemsma beschrijft dat ze haar symptomen op een gegeven moment niet meer kon negeren. Er ontstond een drang om daar voorbij te groeien. Ze doet verslag van haar eigen proces van verwerken met behulp van creatieve zelftherapie, wat ze overigens niet aanbeveelt (zoek begeleiding van een therapeut of deskundige!). Je ziet ook foto’s van het creatieve werk dat ze maakte, zeer openhartig.
Wat ik goed herken is dat creativiteit (zoals schilderen) helpt om echt bij je gevoel te komen. Dat is een intens proces en je hebt de hoop dat het daarna beter wordt, maar het tegendeel blijkt waar. Het voelt na afloop alsof je weer helemaal terug bij af bent… Dat gevoel van machteloosheid, er niets aan kunnen doen. Dezelfde creativiteit kan gelukkig ook helpen om te oefenen met nieuwe manieren van kijken, denken en gedragen. Om bijvoorbeeld een deel van je lijf dat je haat, te gaan liefhebben.
In haar huidige leven ervaart Bloemsma meer ruimte, energie en aanwezigheid. Haar trauma is niet weg, maar ze leeft ermee. Sommige lessen komen terug om opnieuw doorgewerkt te worden. ‘Ik heb een mooier en voller leven dan ik lang voor mogelijk heb gehouden’. Haar persoonlijke ervaringen motiveren haar om anderen te inspireren om met dergelijke trauma’s te leven.
Verhalen over vroeg seksueel misbruik gaan bijna altijd over wat de dader heeft gedaan. Kijkers en lezers willen de gruwelijke details weten. We kunnen niet geloven dat het bestaat en vragen daarom om bewijs. We zoeken naar een aanleiding om te kunnen concluderen dat het in een afgeschermde groep of plaats gebeurde. Want de gedachte dat vroeg seksueel misbruik ook in onze eigen omgeving gebeurt is ondraaglijk. ‘Maar ik miste de verhalen over hoe je op een goede manier zo’n trauma zou kunnen verwerken’ aldus Bloemsma. Daar heeft ze met het boek 'Durven kijken' moedig en eigenhandig verandering in gebracht.
Standaard zorg die uitgaat van bijvoorbeeld twaalf behandelingen is onzin. Het is veel te kort. Bijna niemand is dan echt al ‘klaar’. Het geld is op, dus het verwerkingsproces moet ook maar stoppen?! Je problemen zijn nog niet over, maar de behandeling wel. Daardoor ga je denken dat het aan jou ligt. En dat hulp niet helpt, en dat je dus maar beter geen hulp meer kunt vragen. ‘Het zou beter zijn als mensen zelf mogen kiezen wat bij hen past’ aldus Bloemsma.
Maaike, ik heb groot respect voor je verhaal, je boek en je werk. Ik hoop dat je niet alleen lotgenoten inspireert om een goed leven op te bouwen met trauma, maar ook therapeuten en coaches inspireert om passende hulp te bieden.
Klik hier om Durven Kijken rechtstreeks bij Maaike Bloemsma te bestellen.
Loes Vork
Loes Vork is neerlandica, auteur en medeoprichter van Bestelbijdeauteur.nl
