'Als je zelf uitgeeft, ben je niet alleen schrijver, maar ook je eigen marketingafdeling.'
Blog door: Mathilda van den hofEerlijk? Ik had nooit verwacht dat ik een prijs zou winnen met mijn allereerste boek. Laat staan de publieksprijs voor het populairste boek bij de Literaire Parel. En toch... op 13 juni 2025 hoorde ik Janneke van Heugten zeggen:
“De winnaar van de Literaire Parel populairste boek is gewonnen door…………… Mathilda van den Hof, auteur van Wat is haar naam?”
Het ging bij mij nooit om ‘gewoon een boek schrijven’. Wat is haar naam? ontstond vanuit een behoefte iets te begrijpen. Het begon bij mijn moeder. Of eigenlijk: bij mijn grootouders, die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gedeporteerd en vergast omdat ze Joods waren. Mijn moeder, nog maar een baby, werd op het nippertje gered. Het trauma van verlies, verlatingsangst en overleven werkte door. In haar leven en in dat van mij.
Ik besloot mijn eigen weg te gaan. Geen uitgever, maar zelf uitgeven. Niet omdat ik geen uitgever kon vinden, ik heb het niet eens geprobeerd, maar omdat ik het verhaal precies wilde brengen zoals ik het voelde. Dus regelde ik zelf een schrijfcoach die me hielp met structuur en vorm en een aantal proeflezers. Daarna vond ik een vormgeefster om het boek er zo uit te laten zien dat het leek op een professioneel boek. Ik koos voor twee correctierondes én ik bepaalde mijn marketingstrategie, lang voordat het boek überhaupt af was. Ik ging er vol voor: ik bestelde meteen 1.000 boeken voor de eerste druk.
Als je zelf uitgeeft, ben je niet alleen schrijver, maar ook je eigen marketingafdeling. Dat was nieuw voor mij, maar tegelijk ook spannend en leuk. Ik leerde:
Durf zichtbaar te zijn. Deel wie je bent, waar je voor staat en waarom je boek ertoe doet. Ik postte op LinkedIn, Instagram en Facebook, stuurde nieuwsbrieven, sprak op events en in bibliotheken. Ook werd ik lid van het platform Vaker in de Media van Janneke van Heugten. Hoe bijzonder was het dat zij ook de prijst uitreikte.
Zij leerde me goede persberichten te schrijven en aan te haken bij het nieuws van dat moment en probeerde daarin niet mijn boek te verkopen. Zoals ze zelf schrijft op LinkedIn: “De media zoeken context, urgentie en betekenis. Als jij dat kunt bieden, ontstaat er vanzelf een lijn van contact”.
Natuurlijk stuurde ik zelf mijn boek in voor de longlist van de Literaire Parel. Ik wist dat ik er alles aan wilde doen om op de shortlist te komen en ik heb letterlijk bijna iedereen die ik ken gevraagd om te stemmen. Via mail, via WhatsApp en via de socials. Tijdens lezingen scande men live de QR-code op mijn flyer. Spannend? Zeker. Maar nodig om te winnen, het gebeurt natuurlijk niet vanzelf.
En nog een tip: Maak het jezelf gemakkelijk. Mijn eerste QR-code werkte na twee weken niet meer, terwijl ik later ontdekte dat ik er eenvoudig zelf eentje kon maken via het online ontwerpprogramma Canva. Dat had me gedoe gescheeld. Dus altijd even testen en durf hulp te vragen. Er zijn vast mensen in je omgeving die het leuk vinden een flyer of poster voor je te maken als je dit zelf niet zo goed kunt.
Iemand vroeg mij wat het mooiste is van het winnen van de Literaire Parel Publieksprijs. Mijn moeder was erbij en ze was zo trots. Dat moment alleen al maakte het hele traject de moeite waard.
Ook heb ik het hele proces gezien als spelletje om te spelen, ik houd van winnen en heb er erg mijn best voorgedaan, een lange adem gehad om steeds maar weer zichtbaar te zijn en mensen te vragen op me te stemmen. Ik had het een van de andere genomineerden zeker ook gegund en het belangrijkste blijft voor mij toch dat mijn boek gelezen blijft worden.
Ik kan schrijven over oplages, verkoopaantallen, mediaoptredens en het winnen van een prijs. Maar wat mij echt raakt? De reacties van lezers of de gesprekken na een lezing. De mensen die zeggen: “Dankzij jouw verhaal begrijp ik mijn moeder beter”.
Durf te dromen om te winnen, maar laat het daar niet bij, kom in actie, doe je best en zie het als een spelletje dat je kunt winnen en als het niet zo is? Ach dan zijn er ergere dingen niet waar? En ik? Ik blijf schrijven en mijn verhaal vertellen. Misschien zelfs dromen van een talkshowtafel of een verfilming van mijn boek. Mijn tweede corrector zei al dat ze het voor zich zag. Maar eerst op naar een tweede druk: nog een paar dozen te verkopen.
